Rozdział 10

***

Alexis..

Wstałem rano i znowu moją głowę zaprzątała Alisa, czemu nie mogę przestać o niej myśleć. Każde wspomnienie jej imienia wywołuje u mnie szeroki uśmiech na twarzy. Chciałbym znowu pojechać do Madrytu i popatrzeć choć przez chwile na nią, na jej piękne blond włosy, cudowne niebieskie jak ocean oczy i ten uśmiech, który mogę oglądać godzinami. Pierwszy raz coś takiego czuje i nie wiem już co mam robić. Czy się zakochałem? Nie wiem, może? To jest chore, rozmawiałem z nią tylko parę razy i ten pocałunek, smak jej cudownych ust. Pierwszy raz poczułem coś do kobiety, ona jest inna, nie jest jak te pusty laski, które myślą tylko o jednym, jest taka naturalna, zawsze jest sobą ale zarazem skrywa coś i chcę to poznać, chcę poznać ją.

***

Alisa.. 

Wstałam po 10, jak miło jest się wyspać, choć raz, dziś mam wolne i zamierzam to wykorzystać. Ubrałam się i zjadłam śniadanie, zaraz potem poszłam do Sary i Ikera. Drzwi otworzyła mi pani domu.

-Cześć, gratulacje!- rzuciłam się jej na szyje.

-Dziękuję.

-Gdzie jest mały?

-Iker się z nim bawi, wchodź.

-Proszę to dla waszej pociechy- wręczyłam prezent rodzicom.

-Dzięki, ale nie trzeba było.

-Przestań.

Wzięłam małego na ręce, był taki drobny i słodziutki.

-Hej mały, jesteś taki piękny i bardzo podobny do rodziców.

Pobawiłam się z nim trochę, później Sara poszła go położyć, a ja zostałam sama z Ikerem.

-Musimy porozmawiać- powiedziałam.

-Co się stało?

-Skąd Cris wiedział o kwiatkach?

-Nie wiem, o co Ci chodzi- powiedział szybko a ja wiedziałam, że coś kręci.

-Proszę Cię, nie udawaj.

-No dobra.. przyznaję się.

-Iker jak ja Cie kocham- powiedziałam i przytuliłam przyjaciela.

-Wiem, mnie wszyscy kochają- za to dostał ode mnie w ramię- Ej, za co? Przecież to prawda!

-Oj Iker, dobra ja będę się zbierać, trzymajcie się papa.

***

Wróciłam do domu, w salonie siedział tata z Crisem.

-Cześć.

-Hej, chciałbym z tobą porozmawiać.

-Dobrze chodźmy do mnie.

Ruszyłam przodem a za mną szedł Cris, byłam ciekawa co ma mi do powiedzenia.

-Co chciałeś?

-Pogadać.

-To już wiem.

-Chciałbym Cię jeszcze raz przeprosić za to, co zrobiłem nie wiem co we mnie wstąpiło- powiedział i spuścił głowę.

-Wiem i wybaczam Ci, ale musisz mi jeszcze dać czas.

-Dobrze, to ja będę się zbierał- pocałował mnie w czoło i wyszedł.

Resztę popołudnia i cały wieczór spędziłam przed telewizorem.

Cały czas miałam przeczucie, że jutrzejszy dzień zmieni wszystko w moim życiu.

***

Alexis 

Długo myślałem i postanowiłem jeszcze raz zawalczyć o Alise, wybłagałem urlop u trenera i z samego rana wylatuje do Madrytu.

Z samego rana pojechałem na lotnisko i po dwóch godzinach byłem w Madrycie, w hotelu załatwiłem wszystkie formalności i o 11 ruszyłem w stronę Santiago Bernabeu.

***

Dzień w pracy mijał mi szybko po 11 miałam przerwę, więc postanowiłam się przewietrzyć. Przed wejściem na stadion ujrzałam postać, podeszłam bliżej, bo wydawała mi się znajoma.

W pewnym momencie postać odwróciła się a ja zamarła, moje serce zaczęło szybciej bić. Przede mną stał Alexis we własnej osobie. Popatrzyłam w jego piękne brązowe oczy, zauważyłam w nich radość, bałam się wypowiedzieć jakiekolwiek słowo.

-Cześć Alis -uśmiechnął się, ukazując rząd białych zębów.

-Hej, co tu robisz?

-Przyleciałem się z tobą spotkać.

Nerwowo obejrzałam się czy ktoś nas nie widzi, jeszcze tego by mi brakowało, jak by ktoś nas razem zauważył.

-Nie możemy tutaj rozmawiać.

-Zapraszam Cię na kolacje, może tam uda nam się wreszcie porozmawiać.

Wahałam się chwile, serce krzyczało, żebym się zgodziła, lecz rozum odmawiał. Jednak to serce okazało się silniejsze.

-Dobrze- uśmiechnęłam się lekko.

-To spotkajmy się tutaj dzisiaj o 19 dobrze?

W odpowiedzi skinęłam jedynie głową.

-Ja się będę zbierać, pa.

-Do zobaczenia.

***

Stałem tak jeszcze przez chwile i nie wierzyłem, że to, co się stało było naprawdę, a może to tylko sen?

Patrzyłem na odchodzącą dziewczynę, nawet teraz jest piękna.

Westchnąłem i ruszyłem w stronę hotelu, obmyślając plan na cudowny wieczór.

***

No wreszcie udało mi się coś napisać, mam nadzieje, że bedzię lepszy od poprzedniego :)


100 lat Marc!